Literacka manifestacja tożsamości

Niniejsze opracowanie stanowi probe charakterystyki spuscizny pismienniczej niemieckojezycznych duchownych w I polowie XX wieku na tle roznych kontekstow - zarowno literackich, jak i pozaliterackich. Model narracji tozsamosciowej ukazuje analizowana tworczosc miedzy innymi poprzez charakterystyke glownych watkow tematycznych z uwzglednieniem owczesnie panujacej cenzury koscielnej oraz poprzez uksztaltowanie warstwy slowno-stylistycznej poszczegolnych utworow. Poglady na literature odwolujaca sie do tradycji chrzescijanskiej nawiazuja nadal jeszcze do stereotypu, wedlug ktorego jest ona slaba artystycznie, przesiaknieta ideologia i natretnie moralizatorska. Brak wlasciwych metod interpretacyjnych w tym zakresie i niemale trudnosci w obcowaniu z utworami zakorzenionymi w przestrzeni religijnej sklaniaja do postawienia pytania o wyznaczniki literackiej manifestacji tozsamosci. Spojrzenie na przywolana w monografii tworczosc inaczej niz poprzez pryzmat konkurencji wobec tak zwanego humanizmu laickiego czy standardy literatury ewangelizacyjnej znacznie podniesie jej wiarygodnosc.